هر چند با خط و نشانهایی که آمریکا برای SPV کشیده و اختلاف نظرهایی که در بین اعضای اروپایی حتی در حد یک بیانیه شاهد هستیم بعید است بتوان به کارایی آن امیدی داشت اما تنها راه حفاظت از برجام در سال ٢٠١٩ تنها همین SPV است و تاکنون استراتژیک سیاسی ایران در راستای منافع منطقه‌ای ، تقویت روابط دیپلماتیک و افزایش اعتبار بین‌المللی و مسائل اقتصادی و فروش نفت دلایل اصلی دولت برای ماندن در برجام را بوضوح نشان می دهد.
اما با توجه به گزارش ها که قرار بود این ساز وکار برای تبادل کالاهای بشر دوستانه و همچنین مواردی که از تحریم های آمریکا معاف شده اند مورد استفاده قرار گیرد نشان می دهد که این موضوع عدول از شرایط پیشین راه اندازی SPV است، چرا که قبلا قرار بود با محوریت تداوم صادرات نفت و بازگرداندن عایدات آن شکل بگیرد. بنابراین بوضوح می توان فهمید که بسیاری از مقامات اروپایی در حال طرح محدودیت هایی در SPV هستند تا این ساختار به مکانیزمی صرفا برای تبادل کالا های بشردوستانه تبدیل شود و یا بعبارت دیگر نفت بجای غذا!
سخن آخر اینکه اگر سازوکار مالی اروپا موجب شود تا تحریم های آمریکا بی اثر شود و پایداری اقتصاد ایران افزایش یابد و دو خواسته اصلی ایران که تضمین صادرات نفت و تجارت بانک های اروپایی با ایران اجرایی شود احتمال پاسخگویی از جانب آمریکا به آنها محتمل است اما اگر سازوکار اروپا آن چنان که باید و شاید کار نکند و خواسته های ایران را نیز محقق نکند احتمالاً امریکا واکنش چندانی نیز نخواهد داشت.