معجزه امید در بندر لیورپول

لیورپول اما دست به معجزه زد. آنها توانستند با 4 گل بارسلونایی‌ها را با مسی‌شان به اسپانیا برگردانند و خود راهی فینال شوند. خوشبین ترین آدم‌های دنیا هم فکر نمی‌کردند قرمزها بتوانند از سد بارسلونا بگذرند. از بارسلونایی که می‌تواند هر تیمی را در جهان گلباران کند.
بندر لیورپول دیروز شاهد یک معجزه بزرگ در فوتبال بود. معجزه‌ای که تلنگری برای همه ما بود. نقطه پایان این زندگی تنها مرگ است و هیچ چیز دیگری نمی‌تواند آدمی را از پای در بیاورد.
دیشب ما شاهد فوتبال نبودیم شاهد 90 دقیقه زندگی بودیم. آدم ورشکسته‌ای، دستش را روی پاهایش گذاشت و زندگی‌اش را از نو نوشت و توانست در پایان جشن صعود و شادی بگیرد.
180 دقیقه بازی بارسلونا و لیورپول را می‌شود برای همه آنهایی که احساس شکست می‌کنند اکران کرد. می‌شود به آنها نشان داد شکست در زندگی آدمی معنایی ندارد اگر حس پیروزی و جنگندگی داشته باشی.
خیلی از ما با دیدن سختی‌های کوچک احساس شکست می‌کنیم. فکر می‌کنیم دنیا برای ما به پایان رسیده است و دیگر شانسی برای ادامه زندگی نداریم.
هر وقت دچار حس شکست شدیم سری به اینترنت بزنیم و این بازی را ببینیم. فوتبال به شدت شبیه زندگی است. زندگی که در آن هم شکست دارد هم پیروزی.
این روزها ما خیلی احساس شکست می‌کنیم.دوست داریم از این شرایط فرار کنیم. گرانی، بیکاری و بی‌اعتمادی تمام امید ما را ناامید کرده است. احساس می‌کنیم در سلولی تنگ قرار داریم که هیچ پنجره‌‍ای به بیرون ندارد. این حس یعنی پذیرش شکست. یعنی قبول مرگ.
می‌گویند سرطان در اولین گام سعی می‌کند امید را در انسان بکشد و اگر امید بمیرد، دیگر بیمار سرطانی هیچ شانسی برای ادامه زندگی ندارد. امید اما اگر زنده بماند، بیمار سرطانی می‌تواند مچ سرطان را بخواباند. مهدی شادمانی نمونه خوبی برای این معناست. خبرنگاری که سرطانی سخت گرفته اما امیدش زنده است و زندگی می‌کند و به دنبال شکست سرطان است.
دیشب در ورزشگاه آنفیلد در بندر لیورپول، به ما یادآوری شد که امید را دست کم نگیریم. امید می‌تواند دست به کارهای محالی بزند که آدمی انگشت به دهان بماند.
امید را جدی بگیریم و اجازه ندهیم ناامیدی همچون گیاه‌های رونده دیوارهای امید را به تسخیر خود در بیاورد.