سیل های جمهوری اسلامی ایران در بهار امسال ویرانگر بود. این سیل ها 10 میلیون انسان را تحت تاثیر قرار داد و 500 هزار نفر را آواره کرد که از این تعداد نیمی کودک بودند. بیمارستان ها و مدارس تخریب شدند که موجب محرومیت یک صد هزار کودک از تحصیل و هزاران نفر از مراقبت های بهداشتی اساسی شد. بخش بزرگی از شبکه راه های کشور تحت تاثیرسیل قرار گرفت که نه تنها بر اقتصاد بلکه بر زندگی روزمره بسیاری از خانواده ها نیزاثر گذاشته است. میزان خسارت ها معادل 4 میلیارد و 700 میلیون دلار تخمین زده شده که یک سوم آن متوجه بخش کشاورزی است که برای امرار معاش بسیاری مهم است.
در عین حال، به همان اندازه که سیل پرهزینه و فاجعه بار بوده، بخشی از پدیده ای گسترده تر نیزهست: خطر فزاینده بلایای طبیعی از تاب آوری در جمهوری اسلامی ایران و آسیا – اقیانوسیه فراترمی رود. انتظار می رود طوفان های گردو غبار، خشکسالی، کویرزایی و فرساش ناشی از باد تا 2030 در جنوب غربی آسیا افزایش یابد. این بلایای تشدید شده به وسیله تغییرات اقلیمی، به گونه ای فزاینده تکرارمی شوند. به مستمندان و افراد آسیب پذیر، به ویژه در سکونت گاه های غیررسمی بیشتر صدمه می زنند. پاره ای از استان های کمتر توسعه یافته ایران پس از طوفان های گرد و غبار پیاپی، بیشترین صدمه را تحمل کرده که موجب ازبین رفتن محصولات زراعی و زیر ساخت ها شده و سلامت، آموزش و شغل مردم را مختل کرده است.
اگر می خواهیم به گونه ای موثر اثرات بلایای طبیعی را کاهش و دستاورد های توسعه پایدار را حفظ کنیم، این چالش ها نمونه ای هستند از اینکه چرا ملاحظات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی باید همگی با هم در نظر گرفته شوند. شواهد از سراسر جهان نشان می دهند انکار اثر اجتماعی رشد اقتصادی می تواند آسیب بزرگی بر جوامع وارد آورد و در بد ترین وضعیت موجب بی ثباتی و درگیری شوند. انکار هزینه های زیست محیطی، رشد اقتصادی در بسیاری از بخش های منطقه ما موجب تغییرات اقلیمی و افزایش ریسک مخاطرات طبیعی شده که پایه های فقر را مستحکم ونابرابری را دائمی کرده است. در هیچ جا بیشتر از آسیا و اقیانوسیه که دارای بیشترین منطقه های در معرض بلایا است، پاسخ چند وجهی و یکپارچه مورد نیازنیست.
با در نظر داشتن این امر، کمیسیون اقتصادی و اجتماعی آسیا و اقیانوسیه (اسکاپ) با همکاری جمهوری اسلامی ایران مرکز سازمان ملل متحد برای مدیریت اطلاعات بلایا در آسیا و اقیانوسیه (اپدیم) را در تهران تاسیس کرد. این مرکز توسعه توان هدفمند برای مدیریت اطلاعات و دانش مشترک بلایا ارائه می دهد. پیشاپیش سازوکار همکاری منطقه ای برای مبارزه با طوفان های گرد و غبارتصویب شده است. این اقدام برای کاهش اثرات ریسک خطرات چند گانه، توسعه نظام هشدار طوفان گرد وغبار و بهره برداری از شبکه های مشارکتی به منظور تقویت حمایت فنی در جایی کاربری دارد که به آن بیشترین نیاز احساس می شود.
اینجانب نظری بلند پروازانه برای اپدیم به منظور گسترش تلاش های همکاری و توسعه وسیعتر منطقه ای آن دارم. نخست کاهش نابرابری و جلوگیری از تخریب زیست محیطی که با رشد اقتصادی تصاعدی در منطقه ما همراه بوده است. تحلیل ما نشان می دهد سرمایه گذاری مورد نیاز در آسیا و اقیانوسیه برای توسعه پایدار، دست یافتنی است. نیاز سرمایه گذاری کشورهای در حال توسعه رقمی افزون بر 1 تریلیون و 500 میلیارد دلار در سال یا پنج درصد مجموع تولید ناخالص داخلی آن ها است. در جمهوری اسلامی ایران برآورد سرمایه گذاری های مورد نیاز برای زیر ساخت های مقاوم در برابر تغییرات اقلیمی برابر با تقریبا یک درصد تولید ناخالص داخلی ایران در 2018 است. به علاوه سرمایه گذاری بیشتر برای آموزش و رویکرد های مردم محور برای تاسیس جوامع و اقتصاد های تاب آورمورد نیاز خواهد بود.
توسعه پایدار که رشد اقتصادی را متوازن می کند با نیاز به فراگیری اجتماعی و حفاظت محیط زیست برای تضمین ایرانی کامیاب در زمان حال و آینده ای، پاک، بخشنده و ایمن برای کودکان مان ضروری است. سرمایه گذاری بر مردم همچنین سرمایه گذاری بر زمین، آب و هوا، آینده را تضمین می کند. جمهوری اسلامی ایران ابزار و اراده دارد. در عین حال دوام برای دستیابی به این بلندپروازی مورد نیاز است و خانواده سازمان ملل متحد آماده است در بسیاری جهات در ماه ها و سال های آتی کمک نماید.