به گزارش آسیانیوز؛ دکتر محمد مصدق در عین رویارویی با استعمار، در برابر استبداد داخلی نیز ایستاد و شاید از همین‌رو، این هر دو، در کنار هم، کمر به برچیدن بساط دولتش بستند.
مصدق ندای وحدت آرا و عقاید متفاوت است، آن‌جا که مسئله‌ای ملی در پی باشد. شاید بهترین نمود و تجلی این نگاه، نخستین مراسم بزرگداشت او بود که تنها یک ماه پس از ۲۲ بهمن ۵۷ برگزار شد.
برپایی مراسمی برای سالروز درگذشت محمد مصدق، در تمامی دوران حکومت محمدرضا شاه ناممکن بود و نخستین مراسم نکوداشت یاد دکتر مصدق، ۹ صبح دوشنبه ۱۴ اسفند ۱۳۵۷ در احمدآباد با حضور آیت‌الله طالقانی، اعضای جبهه ملی، اعضای نهضت آزادی، صادق قطب‌زاده، مسعود رجوی، اعضا و هواداران حزب توده و سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران و دیگر گروه‌های سیاسی در یک گردهمایی پرشکوه که برخی جمعیت آن را نزدیک به یک میلیون نفر برآورد کردند، برگزار شد. گذشتن تنها یک ماه از ۲۲ بهمن‌ماه به‌خوبی نشان می‌دهد که نگرش‌ها و رویکردهای ملی در آن مقطع تا چه حد غلیان داشت. با وجود تمامی تضاد‌های ایدئولوژیک میان گروه‌های سیاسی شرکت‌کننده در این مراسم، اما تنش خاصی میان افراد گزارش نشد و مراسم به آرامی برگزار شد.
آیت‌الله طالقانی که از جمله سخنرانان این مراسم بود، در بخشی از سخنانش گفت: «دکتر مصدقی که با یک حرکتش، با یک فرمانش مردم اجابت می‌کردند، وقتی از درون، این نیروها متلاشی شد؛ با یک ضربه 28 مرداد، چنان فاجعه‌ای برای ملت ایران پیش آوردند. یک عده لات و لوت، یک عده بدکاره به راه افتادند و در مقابل چند دینار اساسش را از بین بردند، خانه‌نشین کردند و به محاکمه‌اش کشاندند و به زندانش افکندند؛ به این هم اکتفا نکردند... یادم هست وقتی در زندان بودم، احوال ایشان را می‌پرسیدم، می‌آمدند، می‌گفتند دکتر تنهاست. گفته بود، یک کاری بکنید که مرا هم بیاورند پیش شما که با شماها باشم.»